Yine klavyemin başındayım. Bu tuşlara sadece basmak istemiyorum. Aksine basarken kırmak istiyorum. Ruhum yine daralmış. Gördüklerim beni rahatsız ediyor, ama bir şey yapabilmeliydim. Yetişen nesillerimizin daha dallanıp budaklanmadan kuruyor. Ama ben ise değersiz birisiydim kimseye elimi uzatamamanın hali içindeydim. Hatta kendime dahi el uzatamıyordum.
Gittiğim kapılar yapmak istediklerim çevremdeki insanlar hep kemikleşmiş adeta bir kaplumbağa gibi kabuğuna çekilmiş halde beni karşıladı. Acaba herşeyi bırakıp tüm çabalarımı bir yana koyup sadece eğlenceme baksam daha mı iyidi? Akşamları geç saatlere kadar vidyo oyunlar mı oynamalıyım? Sevdiklerimle filmler izleyip hiç bir şey yokmuşcasına yatmalımıyım? Nesillerimize verilen bu yok edici eğitimi onları dünyaya taptıracakYada dünyayı unutturup sadece ahirete yönelten yönlendirmeleri göz ardımı edeyim? Bir öğretmene derdimi anlattığımda onun bana çizdiği tablo kelebekler uçuyor, gökyüzü çok mavi…
Nefsim diyor ki Ah be tahir sen eğitimci değilsin ki. Ne anlarsın?
Ey nefsim ve Memurlaşmış Kalpler, ben bir eğitimci değilim haklısın ama 18 yıllık bir öğrenci ve iyi bir gözlemciyim. Madem ki güneş bu kadar parlak kelebekler uçuyor herşey yolunda bu genç neslimizin ağaçları birer birer nasıl kuruyor? Nasıl oluyorda ahlaki temelleri olmayan bir nesil yetişiyor? Bir çocuk on yedisine geldiğinde hala nasıl oluyorda iyi ve kötüyü ayırt edemiyor? Çocuklar nasıl yüksek puan alıp hayattan düşük notlar alıyor? Niçin toplumumuzun güven, sadakat, liyakat kavramları hep olumsuz etkileniyor? Bu çocuklar bizlerin eğitim kurumlarında yetişmiyor mu? Yolllarımız çok mu doğru? çok mu? Neden eleştiriyi kabul etmiyoruz? Niçin kalbimiz ve kalıbımızla memur olmayı seçiyoruz? Bize söylenenden başkasını yapmamak yine gelecekte bize zarar vermeyecek mi? Ben demiyorum ki asileşmek gerek, küçük dokunuşlar ile bu vatana değerler katmalı…
Ha itirazım sadece bu kalpleri de memurlaşmışlara kalpleri taş kesilmiş insanlarımızada, uyanmak lazım bu nesiller bizim mirasçılarımız bu çocuklar bizim çocuklarımız bunlar bizim geleceğimiz. Tabiri caizse neden kendinimize kazık atıyoruz? Yoksa bizler kötü bir yapay zekanın cyborglarımı olacağız? Tercih sizin sonuçlarıda sizin olacaktır.
